30.12.05

Μονιμότητα: Ελλάδα - Ιαπωνία...

...ή πως τα ίδια πράγματα έχουν διαφορετική σημασία σε διαφορετικές κοινωνίες. Γενικά μου φαίνεται περίεργη η άποψη που αποδίδει μόνο στη μονιμότητα την κατάντια των ΔΕΚΟ και των υπαλλήλων τους, και όχι σε άλλους παράγοντες, όπως πχ την διαφθορά του δημόσιου τομέα, και γενικότερα στα machine politics που υπάρχουν ακόμα στην Ελλάδα -αν και πιστεύω οτι αυτά τα "φαινόμενα" όπως τα λένε μερικοί (μάλλον καθεστώς είναι) φθίνουν- ή στο ανύπαρκτο ( πιο σωστά ανεφάρμοστο) πειθαρχικό σύστημα που έχουν οι ΔΕΚΟ για να ελέγχουν τους υπαλλήλους τους κτλ

Στην Ιαπωνία λοιπόν, οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ και των μεγάλων εταιρειών είναι μόνιμοι, καθεστώς που υπάρχει απο το 1920, και παρόλο που απ' ό,τι ακούω γίνονται προσπάθειες άρσης της μονιμότητας υπο κάποιες συνθήκες, το 2003, 83% των μεγάλων εταιρειών στο Τόκυο είχαν μόνιμους υπαλλήλους. Σε αυτούς τους μονίμους υπαλλήλους στηρίχθηκε λοιπόν η εκβιομηχάνιση και η τεράστια ανάπτυξη της Ιαπωνικής οικονομίας απο το '60 μέχρι και την ύφεση του '90, και αυτοί είναι που έχουν γίνει απο μύθος εώς ανέκδοτο λόγω της εργατικότητας τους.

Το πιο αστείο όταν συγκρίνουμε την διαφορά (και την αντιμετώπιση) των Ελλήνων και των Ιαπώνων μονίμων υπαλλήλων, είναι αυτή η παράγραφος στη wikipedia:
The success of corporations in Japan is attributable to the remarkable motivation of its workers. Also behind this corporate prosperity is the workers' strong sense of loyalty to and identification with their employers. While many theories have evolved to explain the extraordinary attitude of Japanese workers, perhaps the most noteworthy is that of personnel management. This view holds that loyalty to the company has developed as a result of job security and a wage system in which those with the greatest seniority reap the highest rewards. Such corporate structure presumably fostered not only a determined interest in the company but also a low percentage of workers who changed jobs.